Motosiklet üzerinde dünya tipi… ‘İnsanları tanımak ve bir Türk bayanı olarak kendimi onlara tanıtmak için buradayım’

Bir motosiklet, bir tutku ve sayısız anı… 2 ay evvel dünya tipine başlayan Gülşah Merve Yüksel, motorla 13 yaşında tanışmış. Yüksel “Babamın takviyesiyle hayatıma giren motosiklet, bugün yalnızca bir ulaşım aracı değil, birebir vakitte dostlukların ve unutulmaz anıların kaynağı” diyor.

– Motosikletle dünya tipine çıkma fikri nasıl doğdu?

İstanbul’daki hayat pahalılığı beni bu seyahate itti. 5 ay evvel karar verdim. Yıllardır motosikletimle seyahat ediyorum; yaz tatillerinde çok düşük maliyetlerle geçiniyordum. Yükselen konut kirası, alışverişlerin maliyeti ve akabinde restoranda yemek yemenin bile artık lüks sayılması… Ya İstanbul’dan taşınacaktım ya da çalışmak için öteki bir ülkeye gidecektim. İkisini de istemedim. Motosikletimi alıp dünya çeşidine çıktım.

– Motosiklet tutkunuzun kaynağı kim ya da nedir?

Motosiklet, hayatıma babam sayesinde girdi. Yaklaşık 17 yıldır kullanıyorum. 13 yıldır de tek seyahat ediyorum. Zira motosiklet toplumsal bir araç. Yolda, öteki motorcularla karşılaşıp bir müddetliğine birlikte yol alabiliyorsunuz. Bu tanışmalardan uzun vadeli arkadaşlıklar doğuyor.

– Cinsin rotasını nasıl belirlediniz; başlangıç noktanız neresiydi?

Seyahatimi Anıtkabir’den başlattım. Zira bir Cumhuriyet bayanı olarak tüm dünyayı tek başıma keşfe çıkabiliyorsam; bu, onun unsurları sayesindedir. Minnet hissimi bir nebze göstermek ve Türkiye’yi en uygun formda temsil etmek gayesiyle bu seyahatin başlangıcını Anıtkabir’den yaptım. Rotamı belirlerken en değerli kriterim mevsimler ve natürel merak ettiğim ülkeler oldu. Ancak en çok takıldığım mevzu lojistikti. Çok araştırdım, sordum, hiçbir firma motosikletimi denizaşırı taşımak istemedi. Ta ki Horoz Lojistik ve DSV ile tanışana kadar… Onlarla oturduk, yalnızca hayalimi anlattım. “Tamam, biz senin yanındayız” dediler. Aylarca süren sorun bir anda çözüldü.

– Yaklaşık iki ay geride kaldı; sıradaki rotadan bahseder misiniz?

Bu bir dünya tipi. Planlar daima değişiyor. Diplomatik sıkıntılar, gümrük süreçleri… Her gün öbür bir gelişme oluyor. Lakin tek başımayım ve vakit sorunum yok, doya doya gezeceğim. 70 günde; Gürcistan, Kazakistan, Özbekistan, Tacikistan ve Rusya’yı tanıdım. Önümüzdeki günlerde Moğolistan’da olacağım. Kültürünü, tabiatını yaşamak istiyorum. Bu dünya tipinde bir yere yetişmek üzere bir acelem yok. İnsanları tanımak ve bir Türk bayanı olarak kendimi onlara tanıtmak için buradayım. Kış geliyor. Amacım Güney Kore’yi ve Japonya’yı da keşfedip, Güney Asya’da Kamboçya, Tayland, Malezya, Endonezya’yı gezip Avustralya’ya ve akabinde Güney Amerika’ya geçmekti. Fakat Kore ve Japonya ile ilgili birtakım meseleler yaşıyorum. 10 gün sonra nerede olacağımı bilmiyorum.

– Bayan gezgin olarak karşılaştığınız meseleleriniz oluyor mu, cinsiyetçilik yapanlar çıkıyor mu?

Benimle tıpkı yaşta hatta daha küçük bayanların, ülkelerinde yalnızca bayan oldukları için yaşadıkları zorlukları gördüğümde çok üzüldüm. 30 yaşında bir bayanın tek başına seyahat ediyor olması çok dikkat çekiyor. Her vakit daha yardımsever, arkadaşça davranıyorlar. Kendi adıma tek bir dezavantaj yaşamadım.

– Seyahatinizin unutulmaz bir anını paylaşır mısınız?

Dünya çeşidine çıkmadan evvel endişelerim çok fazlaydı. Rotamın Avrupa kadar kolay olmayacağını söyledi pek çok kişi. Orta Asya’ya karşı çekincelerim arttıkça arttı. Lakin yola çıktım ve yalnızca bir hafta içinde inanılmaz beşerlerle tanıştım. Artık güler yüzün ve saf arkadaşlığın her kapıyı açacağını düşünüyorum. Anlatacak birçok öykü var… Seyahatimin 10’uncu günü, Rusya-Kazakistan sınırındaydım. Sıra beklerken siyah bir otomobil geldi. Hiçbir şey demeden bana baktı, motosikletimi inceledi. Kazakistan’dan çıkıp Rusya sonuna giderken ben gaz açtıkça o da gaz açıyor, yavaşladıkça o da yavaşlıyordu. Sinirlendim. 5 kilometre sonra önüme geçti. Sinyal verip durdu. Artık korkmaya başlamıştım. Gaz açıp gitmeyi düşündüm lakin önümdeki yol çok bozuktu. Durdum. Otomobilden indi. Telefondan bir şey gösterdi. Ekranda Rusçadan çevrilmiş bir metin vardı: “İşitme engelliyim. Şayet takip ettiğim için seni korkuttuysam özür dilerim. Önümüzdeki 300 kilometre yol çok berbat. Ve düşmenden, motosikletinin arıza yapmasından ya da bir şey yaşamandan korkuyorum. O yüzden şayet müsaade verirsen, seni rahatsız etmeden takip edeceğim.” Gözlerim doldu. Ne diyeceğimi bilemedim. Hiç tanımadığım 25 yaşlarındaki bu genç adama kocaman sarıldım.

– Güvenlik sıkıntısını soracaktım; bu kişi farklı biri de olabilirdi…

Dediğim üzere çekincelerim vardı. Yanıma biber gazı almıştım. Şu an nerede bilmiyorum. Anayolları tercih etmiyorum; bazen 3-4 saatte bir otomobil gördüğüm oluyor. Yani uzaktan bakınca tehlikeli görünebilir ancak bugüne kadar inançsız hissettiğim tek bir an olmadı. Tam aksisi, insanların yardımseverliği, güler yüzü beni daima inançta hissettirdi.

– Yolun daha başındasınız ancak şimdiye neler hissettiniz, ne dersler çıkardınız?

Tarihi İpek Yolu’nda, 52 derece sıcağın altında motosiklet ekipmanlarıyla seyahat etmek sıkıntı olsa da
2 bin yıl evvel o yollardan kervanların atlarla, develerle geçtiğini bilmek; Hiva, Buhara ve Semerkant’ta kalmak çok etkileyiciydi. Akabinde Afganistan hududuna geçtim. Tüm gezginler için çok tanınan olan Wakhan Koridoru’na ve Pamir Dağları’na, yakınlarındaki Çin hududuna gittim. Bu 10 günlük özel etapta savaşların halkı nasıl etkilediğine şahit oldum. Fakirlik diz uzunluğuydu; fakat küçücük çocukların verdiği hayat çabası ve bitmeyen gülümsemeleri hafızamın en derinlerine işledi. Marketlerde şeker, kola üzere eserler varken su yok! Hakikaten neden yok? Kolayı gönderen firmalar su gönderemiyor mu? 10 gün boyunca düşündüm. Hâlâ düşünüyorum lakin karşılığım yok. Halkın samimiyeti, bilhassa Özbekistan ve Tacikistan’da Türkiye’den geldiğimi öğrenenlerin “Türkiye nasıl”, “Depremde çok üzüldük” demeleri içimi burktu. Orta Asya’da hiç zorlanmadan Türkçe konuşabilmek, onları anlamak çok özel bir histi. 30 yıllık hayatımın en hoş üç gününü hiçliğin ortasında, Kırgızistan’daki Son Göl’de kaldığım çadırlarda geçirdim. Nedenini bilmiyorum fakat binanın, yapay hiçbir şeyin olmadığı bu ıssızlıkta hayvanlarla, çocukların gülümsemesiyle, görüntüyü izleyerek geçen üç gün benim için çok farklıydı.

– Artık seyahat ne tarafa?

Çin’e geçmek istiyorum ancak turistik vize almak mümkün değil. Afganistan bir alternatif lakin bir bayan olarak oraya gitmek epey tehlikeli. Ve bir yandan da yaklaşan kış mevsiminin güçlü kaideleri var. Şu an size Sibirya’dan yazıyorum. Artık hoş olsa da Moğolistan seyahatim sırasında hava soğuyacak. Keşke yalnızca gaz açıp gitmek mümkün olsa…

– Ferdî ve motosiklet bakımı için ne yapıyorsunuz?

Motosiklet kıyafetlerimi ve tüm eşyalarımı kaldığım misafirhanelerde ya da insanların konutlarında yıkıyorum. Ucuz yerleri tercih ettiğim için bu tıp misafirhanelerde çamaşır makinesinden mutfağa kadar her şeyi bulabiliyorum. Benim için 1-2 günlüğüne mesken oluyorlar. Motosikletimin bakımı için dünya tipi öncesi eğitim almıştım ve kendim yapabiliyorum. Lakin gereksinimim olursa da tanıştığım çok sayıda motosiklet kullanıcısı olduğu için sorun yaşayacağımı sanmam.

 

‘KENDİ KENDİME KALKMAYI ÖĞRENDİM’

“Eskiden pes eden, uğraşmayan ve ‘sağlık olsun’ diye geçiştiren biriydim. Burada o denli bir alternatifim yok. Ertelemeden, en yeterli formda çözmem gereken problemler için birçok tahlil üretebiliyorum. Tek çocuk olarak el bebek gül bebek büyütüldüm. Nazlanacak kimsem olmadığından dik durmayı öğrendim. Korktuğumda kendimi telkin etmeyi, ‘Gülşah, sen bunu da yaparsın’ diyerek motivasyonumu toplamayı öğrendim. Tekraren düştüm. Bazen sert, bazen yumuşak. Yanımda kimse olmadığında, canım çok yansa da güçlü olmayı öğrendim. Ve her şartta yine devam etmeyi… Savaş sonrası yokluk içinde yaşayan Afgan çocukların gülümsemelerine şahit olduğumda, ne kadar küçük sıkıntıları dev üzere büyüttüğümüzü fark ettim. Kırgızistan’da yol olmayan yerlerde sürerken düşündüğüm tek şey, bu dünyada ne kadar küçük olduğumuzdu. Ve ömrümün sonuna kadar gezsem de bitiremeyeceğimi, dünyanın çok büyük olduğunu ve mutluluklarımızın, kederlerimizin, heyecanlarımızın küçücük olduğunu fark ettim.”

‘HAYAT RİSK ALMAMAK İÇİN ÇOK KISA’

“seyahat bütçemi daima düşünüyordum. Çalışmadan nasıl olacaktı? Yanıma bilgisayarımı aldım ve görüntü çekmeye, paylaşmaya başladım. Artık görüntülerimi izleyen, beğenen mükemmel arkadaşlarım var. Bu izlemeler bana bütçe olarak dönüyor. Bu yüzden sürüyorum, planlıyorum, montaj yapıyorum, görüntüleri yüklüyorum ve paylaşıyorum. Artık bu, bir hayat biçimi. Hayat, risk almamak için çok kısa. Konfor alanınızdan çıkın. Söylenen her şeyi aklınızın bir köşesine kaydedin ancak planınızı kendiniz yapın. Zira önünüze çıkacak, fikirlerinizi baltalayacak da çok fazla insan var. Onları dinleyip vazgeçmeyin!”