Melek Mosso’dan itiraf: Konutumun kapısı ve penceresi yoktu, annem görünce ağladı!

Şöhret basamaklarını tırmanırken öğretmenlik yapan müzikçi bilinmeyenlerini Empati programında anlattı.

Bugünlere gelmek için çok gayret verdiğini söyleyen Mosso, akrabaları kendisini bulmasın diye soyadını değiştirdiğini söyledi:

“16 yaşımdan beri Mosso’yum. Akrabalarım beni toplumsal medyada bulmasın diye kendime bir profil aldım. Mosso bir müzik terimi, sevinçli ve hızlanan manasına geliyor. Flüt notalarında çok olur. Oradan aldığım bir mahlasımdı Mosso. Müzikleri yüklerken de takımla birlikte 10 dakika içinde düşünüp karar verdiğimiz bir isim oldu, üzerinde baş patlattığımız bir şey değildi….”

Evimi görünce annem ağlamaya başladı

Melek Mosso, ailesinden ayrıldığı ve birinci çalışmaya başladığı periyot için “Bütün zorluklar şu an o kadar hoş geliyor ki. O gayretin her anının keyfini çıkartarak yaşadım, zorluğun da keyfini çıkartmak diye bir şey var…” diyerek anlattı.

Mosso: “Çok berbat bir meskende kalıyordum. Kartonun üzerine sünger atmıştım, bir elektrikli soba, orada yatıyordum. Konutumun yanlışsız dürüst kapısı, penceresi yoktu. Öğretmen maaşı alıyorum. Hayata yetebilmek için hem özel ders veriyorum, gece yerlerde sahneye çıkıyorum, 4’te konuta gelip, 08:30 dersine yetişiyordum. Annemle babam konutu birinci gördüklerinde şok oldular, Annem ağlamaya başladı. Bana garip geldi onların ıstırabı, ben çok memnundum. Beni sonra o konuttan taşıdılar.”

Eşi kuzenimi öldürdü!

Kuzenini aile içi şiddet nedeniyle kaybettiğini söz eden ünlü müzikçi, hislerini ve erkek şiddeti için niyetlerini şu tabirlerle anlattı:

“Adlandıramıyorum, ne diyeceğimi bilemiyorum, kayıplar verdim, travmalarını atlatmam yıllar aldı. Kuzenim öldürüldü, onu da öldüren kocasıydı ve ben o bayanı gördüm, unutamıyorum. Aklımdan silemiyorum, kimse silemez. Ben öldürenin psikolojisini asla anlayamıyorum! Empati yapamadığım tek yer burası. Biz o bayanların isimlerini hatırlıyoruz daima, o adamların yüzlerini unutmamalıyız. Bayanların isimleri ve nasıl kaybettiğimiz değil, o adamların yüzleri zihnimize kazınmalı. Bütün bayanların yüzlerini hatırlıyoruz değil mi, lakin katilleri hatırlamıyoruz! Bir gün kendime dedim ki ‘Bu adamların yüzlerini unutmayacağım.’ Adamlar dışarda ve ellerini kollarını sallayarak geziyor. Özgecanlar, Hülyalar… “