Toygar Işıklı’dan Aşk-ı Memnu itirafı! Telesekretere kaydetmiş!

Başarı, meslek, müzik üzere hususları konuşacağız. Lakin daha evvel hiç kimseyi memnun ettiniz mi?

Yaptığım müzikte memnunluk çok az. Sen ne yaşadın diyorlar bana. Ben pek espirili, sevinçli biriyim. Bu ortada lakabım pürüzdür. İnsanlara çok fazla sorun çıkarırım. Sen ne yaşadın da insanları hem enstrümantal müzikle hem de dramatik müziklerle üzüyorsun diye soruyorlar.

“Yaprak Dökümü” için yaptığınız müziğin nakaratını ve onun yazılma öyküsünü bizimle paylaşabilir misiniz?

“Her şey ne çabuk ne kolay dağıldı sonunda” sözünü “Yaprak Dökümü” dizisindeki Şevket karakteri için yaptım. Onun o çaresizliğini düşünürken kendim de çok yakın vakitte daima yapmak istediğim işlerin olmamasından kaynaklı ruhsal bir süreç yaşadım. Oturdum, gitarı elime aldım ve “Sonunda” isimli müziğimi yazdım. Hatta “Karanlığın içinde bir ışık söyle hiç yok mu?” sözü, hem o tünelin ucundaki ışığı göremiyorum hem de soyadıma ithafen bir ışık. Hem o karanlığın içinde bir ışık yok mu hem de Toygar Işıklı olarak bir şeyler yapacaksın üzere bir manası var. Ağlayarak yazmıştım. Çok etkilenmiştim. Müziğin sonunda “merak etme, halledeceğiz” üzere bir his da yok. Havada kalıyor. Bu adam, tünelin sonundaki o ışığı görmeyecek herhalde diyorsun. Zati benim tek umutlu yazdığım müzik yeniden “Yaprak Dökümü” projesi için olan “Tebessüm”. “Neler neler gelir geçer, her şey unutulur, yeniden bir gün başlar, gelse de sonbahar.” Bir gün Ay Yapım’dayız. Kerem Çatay, “Toygar, çok boğduk. Umutlu bir müzik filan mı yapsak?” dedi. O ortada çocuğumuz olmuştu. Ben de çok memnundum. O müzik çıkmıştı. Onun dışında drama devam.

Mutlu bir öykünüz olmamış olsaydı, eşinizle tanışmamış olsaydınız, travmatik aşk öyküsü yaşayan biri olsaydınız Toygar Işıklı’nın mesleği nasıl şekillenirdi?

Evlenmeden evvel eşimle görüşürken de onunla yaşadığımız gelgitler vardı. Onun için “Sen Yanımdayken” isimli bir müzik yazdım. Yazalı 25 yıl filan olmuştur. Daha bile fazla olabilir.

Çıkışı o kadar geç mi?

“Medcezir” projesi devrinde yani 2015 yılında Ece Yörenç aradı. Bir müzik yapsan, sen söylesen, var mı elinde hiç müzik diye sordu. Çok evvelden yazdığım bu müziğin olduğunu söyledim. Bu müzik, dijital platformlarda en çok dinlenen 2-3 müziğimden biri. “Elime doğdu gül yüzün ah.” yani biz birlikte büyüdük diye ona söylüyorum. “Yana yana seçtim dünümü.” Yıllar sonra “Medcezir” izleyicisiyle bir arada dinleyicilerle buluştu.

“Hayat Gibi” isimli müziğiniz, “Kuzey Güney” dizisinde çaldı. “Aşk-ı Memnu” ya da “Ezel” üzere birçok kıymetli iş varken benim en çok tutulduğum bu müziğin “Kuzey Güney” projesinde yer almasıydı.

“Hayat Gibi”, benim yazdığım bir müzik değil; Çağın Bodur yazdı. Bir yerden sonra artık her şeyi kendim üretmeye başladım. Enstrümantal sinema müziğine çok ağırlaşınca bana ilişkin olmayan müzikleri da söylemek istedim. “Hayat Gibi” müziğini evvel enstrümantal olarak kullanmaya başladık. Sonrasında bir sahnede ansızın gelince çok keyifli oldu.

O müzikte hüzün var, hasret var, kavuşacağını hissediyorsun, güya o buluşmalarda da varsın.

Zaten diziye de çok yakıştı. Çok da yeterli bir müzik. Ondan sonra bilerek dizilerde müzik söylememe işine giriştim. Birinci albümden “Sen Eşittir Ben” isimli müzik vardı. Bilerek hiçbir dizide kullanmadım; dizi müziği olmaması için. En son “Yargı” projesinde türkü söyledim.

“Sen Eşittir Ben” müziğinde şöyle bir durum var. Dinlerken siz yanımızdaymışsınız üzere bir his veriyor.

Evet, kelamları de çok hoş. Onu da Çağın Bodur yazdı. Yalnızca nakarat kısmında biraz hissem var. Benim müziklerim, kulaklıkla dinlendiği vakit yanındaymış üzere hissettiriyor. Onlarca mikrofon ortasından seçtiğim bir mikrofon var. Mikrofona çok yakın söylüyorum. Ona nazaran de mixliyoruz. Deneyip yanılarak ona çok dikkat ettik. O da çok tesirli oluyor. Müzik söylemeyi seviyorum lakin mesleğimin %90’ı enstrümantal müzik. Benim dinlenme sayılarım çok fazla. Dijital platformlarda 1 milyara yakın dinlenmeler oluyor. YouTube’u saymıyorum, onlar milyarlarca yayınlanıyor. Tanınan isimlerin çok üstünde. Biz, bunları resmi olarak da görebildiğimiz için. Bana olağan ki memnunluk veriyor. Bazen dinlemezler, anlamazlar üzere düşünülüyor. O denli bir şey yok. Siz sahiden aşkla, sevgiyle âlâ bir şeyi verirseniz eninde sonunda onu dinlerler. Ben, buna inanıyorum. Olağan ki dizilerin de çok katkısı var. Tahminen dizilerle olmasa bu kadar ön plana çıkmazdım.

Sizin için hangi dizi?

Ben de “Ezel” dizisinin yeri farklı. Bir müzisyen olarak “Ezel” benim için bir numara. Kendi ürettiğim işler manasında söylüyorum.

Diziyi izlemiş miydiniz?

Tabii ki, müziklerini ben yaptım.

Hangi karakteri daha çok beğenmiştiniz?

Bestelerken Kenan İmirzalıoğlu’nun, Tuncel Kurtiz’in oynayacağını biliyordum. Senaryoyu okurken onu hayal ediyorsunuz. Oyuncuları bildiğiniz için onun oynadığını ve nasıl bir his verdiğini düşünüp siz de duygulanıyorsunuz.

Sizin için bir numaralı enstrüman hangisi?

“Ezel” projesinde klasik perdesiz gitar kullandık. Senfonik yapının ve aksiyon müziğinin içerisinde klasik gitar vardı. Uğur çalıyordu. Onun duygusu çok hoştur. Olağan ayırt edemiyorum. “Aşk-ı Memnu” jenerik müziği, benim için efsane. İçerde, Çukur, Medcezir…

YouTuber olmanın bir meslek tarifi yok. Birçok içeriği üretebiliyorlar. Müzik de bu noktada başvurulan birinci yol oluyor. YouTube’dan çıkıp yalnızca müzikal manada müzikçi dediğimiz şahıslar var mı? Bunu bilmiyorum. Fenomenlerin müzik dünyasında başarılı olduğunu düşünüyor musunuz?

Şimdi beşerler gerçek söylemiyor diyebilir lakin neredeyse hiç takip etmiyorum. Fakat haberim var. Herkes, her istediğini yapabilir. Özgürlük var. Bizdeki problem şu; onlar ortaya çıkıp çok fazla ilgi görebilirler. Çok âlâ de olabilirler, bilmiyorum. Lakin gerçek manada bu mesleği icra edenlerle onlar ortasındaki uçurum bu kadar olmamalı. Sonuçta onlar tanınan kültürün içerisindeler ve olağan bir şey. Yurt dışında bu kadar fazla değil. Amerika’da bir sinema müziği bestekarı de çok tanınan olabiliyor. Öbür bir pop müzikçisi o kişinin çok üzerinde olabiliyor ancak herkes öbür kişiyi de biliyor. Ben Amerika’ya gidip makul albümler yaptım. Grammy adaylığı için de yarıştı o albüm. Orada bizden bahsederken tanınmış müzisyen diyorlar. Lakin celebrity dediğimiz şey farklı. Münasebetiyle bu uçurumun kapanması lazım. Çok yetenekli olup hiçbir çıkış yolu elde edememiş müzisyen arkadaşlarımız var. Onlar, o insanları gördükleri vakit içlerinden çok şey geçiyor.

Türkiye’de kimleri dinlersiniz?

Ben, Sena Şener severim. Ailece Sena Şener fanıyız. Eskilerden Şebnem Ferah çok severim, hiç vazgeçilmezimdir. Küme olarak Mor ve Ötesi dinlerim. Yeni kuşak olarak kızım da dinliyor. Son Feci Bisiklet var alternatif kümelerden.

Güncel poptan hiç bahsetmediniz?

Hiç dinlemiyorum.

Nasıl başarıyorsunuz bunu? Neden dinlemiyorsunuz? Aleyna Tilki müziğini sevmez misiniz?

Aleyna Tilki’nin çıkış müziğini biliyorum. Duymamak mümkün değil. Uygun pop yapan kim var? Eskilerden hepsi. Kenan Doğulu mesela. Hem güzel müzik yapıyor hem pop müzik yapıyor. Gündemde daima tüketilen şeyleri takip etmiyorum.

Çok patlamış ve dinlenmiş olan bir müziğe karşı hayal kırıklığı yaşadınız mı?

Şarkı olarak bilmiyorum lakin çok var. Bence piyasaya çıkan müziklerin birçoğu. RAP furyası çıktı. Aslında biz onu “Çukur” projesiyle daha da ön plana çıkarttık. Ben RAP söylemiyorum ancak Fuat ve Kubilay Aka ile denemeler yaptık. Onlar üzere değil; Toygar usulüne çekerek yaptım. Fuat ile “Çukurdan Kaçış Yok” müziğini yaptık. Benim bestemdi. Tanınan olanı yapmaktan kaçan biriyim. Tam aykırısı kendi üslubumu ona çekmeye çalışıyorum.

O müzikler da tutmuştu.

Evet, çok hoş oldu. Sarsıntı vaktinde önüme bir görüntü çıktı. Bütün yıkımın imgesine “Bu sokaklar acıya kardeş olur” müziğini eklemişler. Birden çok etkilendim, çok berbat oldum. O vakit müzik öbür bir duyguya geçiyor. Çok hoş bir şey natürel. Milyonlarca insan dinliyor. Benim için çok keyifli.

“Aşk-ı Memnu”, “Ezel” ya da “Kuzey Güney” projelerinden hatırladığınız bir anı paylaşabilir misiniz?

“Aşk-ı Memnu” dizisinin jenerik müziğini esasen herkes ezberlemiş durumda. Onu, Boğaz Köprüsü’nde besteledim. “Aşk-ı Memnu” toplantısına gittik. Kerem Çatay, Ece Yörenç ve Hilal Saral var. İhtiraslı, coşkulu, aşk dolu bir şeyi nasıl yaparız diye konuşuyoruz. Sonra köprü trafiğine girdim. O sırada köprüde bir kaza ya da intihar teşebbüsü vardı. 10 dakika, yarım saat, 1 saat… Başladım düşünmeye; bir melodi bulayım diye. Meskende telesekreter vardı o vakitler. Meskeni aradım, telesekreter devreye girdi. Başladım melodiyi seslendirmeye ve kaydettim. Konuta gittim, bilgisayarın başına geçtim, kaydettim. Sabah gönderdim ve tamamdır, budur dediler. “Ezel” projesinde ise Eyşan’ın müziğini oturup besteledim. Bunu yazdığım tweet, binlerce kere retweet edildi. Kimileri kendi kendine palavradan bir şeyler atıyorsun filan dediler. Besteledim, bilgisayarda kaydettim sonra beğenmediğim için çöp kutusuna attım. Eşime, bir şey yaptım lakin çok makus oldu, Ezel için bir şey üretemeyeceğim galiba dedim. Eşim çalışmayı dinlemek istedi. Çöp sepetinden çıkar tuşuna basarak projeyi kurtardım. Dinledi ve sen bunu stüdyoda kaydet dedi. Orası dönüm noktası oldu. Büyük bir imza oldu, milyonlarca dinleniyor. “Yaprak Dökümü” projesi için ben demo gönderdim. O vakit daha dizi müziği yapmıyorum. Bir müzisyen için konserde çalıyordum. Dedim ki ben 1 hafta yokum, konsere gidip geleceğim. Gönderdim CD’yi. Kerem Çatay’dan haber bekliyorum. 1 hafta, 15 gün geçti. Sonra bir telefon çaldı; “Ay Yapım’dan arıyoruz Kerem Beyefendi sizinle görüşmek istiyor.” dediler. “Toygar neredesin? Dizi başlayacak. 3 hafta oldu. Biz gönderdiğin işe bayıldık. Sen dönüşte aramayacak mıydın bizi?” diye sordu. Telefonu kapadım ve hüngür hüngür ağladım. İşte o karanlığın sonundaki ışık, Ay Yapım’dan gelen telefondu. Ondan sonra hayatım büsbütün değişti. “Yaprak Dökümü” dönüm noktasıydı.

En son en çok istediğiniz şey neydi?

Geçen sene Amerikalı bir küme ile albüm yapmıştık. Grammy için yarıştı o albüm. Son 5’e kalacağız üzere bir durumdu. O kadar istedim ki. Son anda kategorimizi çağdaş müzik olarak değiştirdiler. O finale kalmayı çok istemiştim. Bunu birinci kez anlatıyorum. O 5’e kalırsam aslında bütün dünya duyar diye düşünüyorum.

En son en çok hüzünlendiğiniz anı paylaşabilir misiniz?

Bir olay değil de “Billy Elliot” isminde bir sinema vardır. Taşradaki bir çocuğun balet olma öyküsü. İngiliz sineması diye hatırlıyorum. Onu izlediğim vakit çok ağlamıştım. Ben de bu yollardan geçtim, uğraştım, çırpındım diye düşündüm. Çok hüzünlendim.

En son en çok neye şaşırdınız?

Çok fazla şaşırmıyorum. Öngörülerimin âlâ olduğunu görüyorum. Tahminen Türkiye’deki bir şeye şaşırmışımdır. Hayatım boyunca çok şaşırdığım şeyler olduğu için öteki şeyler yalnızca müşahede üzere oluyor.

Ona aslında o denli olmadığını anlatabilir misiniz?

Yaşadığım bir devirde bir şeyleri çok ihmal ettiğimi fark etmemişim. O periyotta birçok beşere – bu ailemle de ilgili- aslında hislerim o değilken kendi kaybolduğum girdapta onlara hiç sevgi veremiyormuşum üzere bir periyot oldu. Sonradan bunlar konuşuldu olağan. Tekrardan söylemek isterim. Hayatta iş, muvaffakiyet üzere kavramların bir noktadan sonra hiçbir ehemmiyeti yok. Aileden daha kıymetli hiçbir şey yok hayatta.

Kendinizi affettireceğiniz bir andasınız ve sizi dinliyor. Anlatır mısınız?

Ben, bağlantısı çok güçlü bir beşerim. Çabucak gidip orada yanlış yapmışım derim, özür dilerim. Nitekim farkına vardığımı ispat ederim. Mesela teyzem beni çok severdi. Ben de onu çok severdim lakin gösteremedim. Öldükten sonra geç kalıyorsunuz. Ancak o beni duyuyordur. Onu çok sevdiğimi tekrar söylerim. Çok şükür annem hayatta ve o yanılgımdan ders alıp çok daha yeterli bir bağlantı kuruyorum.

Onu nasıl sevdiğinizi tanım eder misiniz?

Bazen bir tanım oluyor. Ben bir sefer şöyle bir cümle kullanmıştım eşim için. “Çok ukalalık yapmak istemiyorum. O yüzden bir insan, öbür bir insanı en fazla benim sevdiğim kadar sevebilir.” Benden daha fazla kimse sevemez lafı vardır. Ben ona dedim ki; tamam herkes sevebilir fakat en fazla benim sevdiğim kadar sevebilir.

Dilediğiniz bireye, dilediğiniz bir soruyu 83 milyonun izlediği programda sorma imkanı verildi size. Bu kim olurdu ve ne sorardınız?

Ben çok soru sorarım. Neden? Geçmişle ilgili, dalla ilgili, yurt dışındaki bestekarlara sorabilirim. Bu noktaya gelmek için izlediğiniz süreç nedir? Nasıl gelişti? Ben, başımda bir süreç belirledim. Benim çizdiğim yol, sizin çizdiğiniz yolla paralellik gösteriyor mu? Yoksa daha farklı bir şey mi yapmalıyım? John Williams’a, Alexandre Michel Gérard Desplat’a… Bunlara sormak istedim. En azından başımda kurduğum hayallere ulaşmak için nasıl bir yol izlemeliyim?