“Semptomlarını anlatınca sinemadaki o sahne aklıma geldi” Özge Özpirinçci babasının hastalığını anlattı

Cumartesi günü babasını son seyahatine uğurlayan Özge Özpirinçci, toplumsal medya hesabından babasının hastalık sürecini bu türlü anlattı:

FİLMDEKİ SAHNE AKLIMA GELDİ
2022 yazında başladı birinci semptomları. Uzun müddet kamufle etti, diğer rahatsızlıklarla karıştırdı. Hatta emin olup fıtık ameliyatı bile oldu. Halbuki bana bahsettiği her semptom tek bir şeyi işaret ediyordu. 2016 yılında Acı Tatlı Ekşi sinemasında oynadığım His karakteri için ön hazırlık çalışmaları yaparken tanıştığım farklı düzeylerdeki ALS hastası olan beşerler ve senaryoda yer alan, sayfalarca konuştuğum ve hastalığın nasıl başladığını ve ilerleyeceğini anlattığım sahne aklıma geldi. Teşhis koymak için yapılan tetkikler ve analizler yaşadığı kent olan Bodrum’da kâfi olmayınca İstanbul’a gitmesi gerektiği söylendi. Bir hafta boyunca hastanede kaldı ve o süreçte de teşhis konamadı. Her ne kadar hekimlerine “ALS değil mi bu?” diye sorsam da net bir yanıt alamadım. Daha sonra Halil Hoca ile yollarımız kesişti sevgili aile dostlarımız Şebnem Abla ve Veysel Abi sayesinde. Babam tabi çabucak pazarlıklara girişti. “İstanbul’da yaşamam, şunu yapmam, bunu yapmam”. Durumunun ne kadar önemli olduğunun şimdi farkında değildi. Ya da tahminen farkındaydı ancak tekrar her zamanki üzere bir mucize yaratacaktı. Babam yaşarken yeryüzüne bile sığmayıp olan vaktinin birçoklarını farklı ülkelerde, denizin derinliklerinde geçirmeyi seven bir insan olduğu için onu yatağa bağlı bir biçimde ben bile hayal edemiyordum. Hastalık hepimizin düşündüğünden daha süratli ilerledi. Bir taraftan yurtdışında araştırmaları süren ilaçlarla ilgili haberleri takip ederken bir taraftan da “Ben bu formda çok yaşamak istemiyorum.” diyordu kararlılıkla. Yaz sonuna gerçek cerrahi müdahalelerin gerekliliğinden İstanbul’a geldi. Ameliyatlarını oldu. Hastane süreci her ne kadar sancılı geçse de yanında Kazım Hemşire vardı ve onu çok sevdi.

ANNEN İLE YERİMİZ HAZIR

Tam bir organizatör olduğu için her konuşmamızda gidişinden sonra nelerin nasıl yapılması gerektiğini anlatıyordu. Hatta bundan yıllar evvel sıhhati yerindeyken Burak, ben, annem ve babam orta sıra yaptığımız rakı sofralarından birindeyken kendine ve anneme aldığı mezarlık tapusunu gösterip “Annenle yerimiz hazır” bile demişti. Hastalığın tedavisi için rastgele bir umut kapıda olsaydı eminim dayanırdı, sabrederdi.

Hatırlar mısınız bundan yıllar evvel başımızdan aşağıya buz dolu kovalardan su dökmüştük ALS hastalığına farkındalık yaratmak ve araştırmalar için bağış toplamak ismine. İşte o araştırmalar her ne kadar devam etse de bu az bir hastalık ve tıp dünyası için şimdi tabansız bir kuyu… Çarşamba gecesi Mercan’ın odasında uyumadan evvel son kudurmalarımızı yaparken Burak yanıma gelip “Emrah Ağabey’i hastaneye götürüyorlarmış. Haydi hazırlanıp çıkalım.” dediğinde anlamıştım aslında. Kazım bana canının hiç yanmadığını ve huzurlu bir halde gittiğini söyledi. Bunu duymak bana o an uygun gelen tek şeydi. İsyan etmiyorum gidişine fakat azıcık daha onunla olmak isterdim tabi ki bencil bir yerden bunu demiş olsam da. Bu süreçte gördüm ki kusursuz bir baba olmanın yanı sıra çok da yeterli bir arkadaşmış. Bütün dostları onu sonsuza kadar yaşatacak anılarından bahsetti bana taziye konuşmalarında. Bazılarını aslında çok yakından tanıyorum. Daha ben annemin karnındayken tanımlar beni. Cenaze sonrası anma merasimi yaptık. Babam hayattayken gezmeyi ve görüntü, fotoğraf çekmeyi çok severdi. Onu tanıyanlar da diyebilir ki en yeterli yaptığı şeylerden biri seyahat etmekti. Gezmediği çok az ülke kalmıştır diyebilirim. Çektiği fotoğraflar ve görüntülerden oluşan arşivinden bir görüntü hazırladı AKA kızları. Aslında bütün gün beni bir an olsun yalnız bırakmadılar dostlarım üzere… 0 görüntüyü izlerken babamın 69 yıllık hayatına imrendim. Bana daima “Hobilerin olsun kızım.” kederi. 0 vakitler anlamazdım ne demek istediğini lakin artık çok yeterli anlıyorum. Yaşamayı çok hoş becerirdi ve çok severdi! Çocukluğumu düşündüğümde onunla olan bütün anılarım cümbüş ve deneyimle dolu. Bana yaşamaktan keyif almayı öğretti. Büyüdükçe onun babam olmasının yanı sıra bir “insan” olduğunu fark etmemi sağlayan kusurlar yaptı. Yeterli ki de yaptı. Bugün olduğum kişinin inşasında çok büyük tesiri olan biri babam. Cenazesine katılan, beni bu güç günümde yalnız bırakmayan, taziyeleriyle kederimi hafifletmeye yardım eden herkese çok teşekkür ederim…

Hoşçakal babişko. Merak edip de göremediğin her yerdesin artık… Seni çok seviyorum!