Eksik bir şey mi var hayatımızda

◊ “Eksik” perdesini açtı… Nasıl bir oyunla karşımızdasınız?

Hande Doğandemir: Biz geçen sene perde açtık ancak çok oyun oynayamadık. Artık tekrar başlıyoruz üzere… Bu sene ortamızda Fazilet de var; çok memnunuz. Onunla oyun öbür bir tarafa evrildi. Benim için de yeni bir oyun üzere hissettirdi. “Eksik”, bir baba, oğul ve sevgilinin hesaplaşma kıssası. Hepimizin hayatındaki münasebetlerindeki o eksikliklerin altını çok hoş çizen bir metin. Kim haklı, kim haksız karar veremediğiniz ve herkesi haklı bulup herkesi haksız bulduğunuz bir kıssa. Tıpkı hayattaki üzere.

Erdem Kaynarca: Oyunun manalı bir ismi var bence. Zira bütün hayat daima “Eksik bir şey var” diyerek geçiyor. Nadiren bütün olduğunu hissediyorum. Lakin o his de tekrar çabucak geçtiğinden eksikliğimle baş başa kalıyorum. O eksikliğin ne olduğunu bilmediğim bir insan ömrü…

Bu oyunda da üç farklı örneğini görüyoruz. Üçü de kendini bütünlemeye çalışan, hayat maceraları boyunca kendilerini bir bütün hissetmeye çalışan üç insan. Üçünün tahminen de eksiklerinin çarpıştığı bir anıyı izliyoruz.

Levent Can: Ben de arkadaşlarımın “Eksik” üzerine yorumlarına katılıyorum. Evet, hayatta neyimiz tam ki… Her şeyimizde bir eksiklik var. Burada da alakalarda eksilmişlik var.

Uzak kalmışlık var baba oğul ortasında… Yakın bağ içerisinde olan beşerler ortasındaki eksiklikler de anlatılıyor. Bir tokat yiyoruz oyundaki diyaloglarda. Gerek kızın sevgilisiyle yaptığı, gerek oğlun babasıyla yaptığı, gerekse babanın oğulla yaptığı konuşmalarda daima o eksikliklerin şamarlarını yiyoruz.

SANAT TAMAMLIYOR HER ŞEYİ 

◊ Size nazaran hayatınızdaki eksiklikler nelerdir?

Levent Can: Hayatımızda genel olarak bulunduğumuz atmosferden mi kaynaklıdır, bilinmez. Mutluluğumuz, umudumuz, sevincimiz eksildi. Ben evvelce daha eğlenceli, daha keyifli bir insandım. Artık her şeyi başa takan, daha sıkıntılı, daha depresif biriyim.

Erdem Kaynarca: 90’larda büyümüş bir çocuğum. O çocukluğumdaki kültür eksik. Mesela çocukluğumda Türklere daima misafirperver denirdi. Artık hiç denmiyor zira değiliz. Nasıl olduysa süratli bir biçimde Türkler artık misafirperver değil. Herkes çok sonlu, huzurumuz eksik, birbirimize itimadımız eksik, birliğimiz eksik. Bunlar çocukluğumda var olan bedellerdi.

◊ Eksiklikleri tamamlamak için neler yapmalıyız?

Hande Doğandemir: Yakın tarihe gelirsek pandemiden sonrası bende yok. İnanılmaz bir süreç yaşadık.

Levent Can: Sanat kurtarıcı oluyor bu türlü durumlarda. Sanat tamamlıyor her şeyi.

Hande Doğandemir: Ama birinci olarak ondan vazgeçiyoruz. Çok sıkıntı bir süreçten geçiyoruz ülke olarak. Dünyada savaş var. Münasebetiyle bir insanın bu dünyada kendini tamamlanmış hissetmesinin çok güç olduğunu düşünüyorum. Aklımız daima bir yerlerde. Tamamlanmak hakikaten güç.

Fakat seyircilerimize biraz daha düzgün hissettirmek için buradayız. Her fırsatta birinci sanattan vazgeçiliyor. Lakin halbuki bizi uygunlaştıran şeyin sanat olması gerektiğini düşünüyorum.

BU KARAKTERLERLE KESİNLİKLE TANIŞMIŞSINIZDIR

◊ Seyirci “Eksik” oyununa neden gelmeli?

Hande Doğandemir: Biri yorum yapmıştı, “Sanki bir akşam konutunuzun içini gözetliyormuşum üzere hissettim.” Bütün bu karakterlerle hayatımızda kesinlikle tanışırız. Benzerilerini görmüş, hatta tahminen de yaşamışızdır. Tanıdık bir kıssaya şahit olmak…

Erdem Kaynarca: Yüzleşmek. Tahminen de babasıyla ortasını hiç olduramamış biri için bu oyun hoş bir yüzleşme olabilir. Oğluyla tahminen ortasını hiç olduramamış baba için de… Sevgilisiyle olduramamış bir insan yüzleşme olabilir.

Levent Can: Benim inanışım çok fazla şeyin karşılığını vermek üzere… Benim derdim ise ne kadar soru işareti yaratabilirim, insanların başında neyi sorgulatabilirim? Oyundan çıktıktan sonra ‘Ah işte tamam, ben bunun karşılığını arıyordum’ diye bir şey yok. Yalnızca o yüzleşmede ‘Evet, ben bu sorunu yaşadım. Ben de bu sorunun içinde çaba etmiştim’ demeleri değerli. “Oyuna gelip de bunu göreceksiniz” demiyoruz.

BU OYUNU OYNAMAK BİZİ KEYİFLİ EDİYOR

◊ Tiyatro sinemadan daha mı eğitici?

Levent Can: Öyle bir misyonu olmasına gerek yok. Ne sinemanın ne tiyatronun… Tiyatro da bir cümbüş aracı. Fakat bu cümbüşün içinde de bir şeyleri öğrenmemiz, irdelememiz, sorgulamamız gerekiyor. Bana nazaran tiyatro bunu anlatmalı, sorgulatmalı, soru sordurtmalı.

Erdem Kaynarca: Sinemanın şöyle bir avantajı var. Bence öğretmek manasında değil de… Bir maçı televizyondan izlemek var, canlı izlemek var. Bir şarkıyı albümden dinlemek var, konserde dinlemek var. Tiyatronun da bu türlü avantajı var.

◊ Son devirde sizi ne keyifli etti?

Hande Doğandemir: Gerçekten şu anda bu oyunun başlaması… Provaya başlamamızla bana farklı bir güç geldi. Şu heyecanı öteki bir şeyde bulamıyorum. Şahsî mutluluklarımız oluyor lakin “Ne seni çok keyifli etti” dersen, şu an burada olmak.

Erdem Kaynarca: Ben artık büyük memnunluk beklemiyorum hayattan. Küçük memnunluk peşindeyim. Bu sabah sevdiğim çorabımı giymek beni memnun etti mesela.

Levent Can: Beni her periyot üretmek, çalışmak ve verimli olmak memnun ediyor. Yeni dönem heyecanı beni çok keyifli ediyor. 18 Kasım ve 8 Aralık’ta Baba Sahne’de 21 Aralık’ta ise İzmir IstinyeArt %100 Performans Arena’dayız.

AYDINLIK VE ÖZGÜR KAÇ 100 YILLARA  

◊ Cumhuriyet’in 100. yılı kutlamaları coşkuyla devam ediyor. Sizler neler söylemek istersiniz?